Η ελιά (επιστημονική ονομασία Olea europaea) αυτοφυόμενη σε όλη τη Μεσόγειο έχει εκμεταλλευθεί από την αρχαιότητα από τους λαούς της που είχαν στη διάθεση τους αυτό το ευλογημένο δέντρο. Εκτός από τη προσφορά της σε τροφή και τις πολλαπλές χρήσεις του ελαιόλαδου, πρόσφερε και το σώμα της ως ξυλεία.

Η ξυλεία της ελιάς ζέστανε και συνεχίζει να ζεσταίνει όσους τη καλλιεργούν, όμως από την αρχαιότητα, με την ιερή της υπόσταση στα μάτια των ανθρώπων, χρησιμοποιήθηκε κυρίως για την κατασκευή χρηστικών εργαλείων, διακοσμητικών αντικειμένων, επίπλων και ως οικοδομικό υλικό.

Χαρακτηριστικά το ξύλο της ελιάς ανήκει στα ελληνικά ξύλα με τη μεγαλύτερη πυκνότητα. Είναι ξύλο βαρύ και σκληρό με μεγάλη διάρκεια ζωής και αντοχή στη καθημερινή χρήση. Οι ίνες του είναι είτε ευθείες είτε συστρέφονται επιπόλαια, σε διαφορετικούς χρωματικούς τόνους, χαρίζοντας μια εντυπωσιακή σχεδίαση. Ιδιαίτερα, μετά το στίλβωμα δίνει εντυπωσιακά αποτελέσματα.